Deutsch- Polnisch
21. Wie ist der Himmel?
- Der schönste Ort im Himmel - Calle Swoboda 00:00
In der Ferne sahen sie ein altes Bauernhaus, in welchem Licht brannte.
Langsam gingen sie auf das Haus zu, bis sie vor einer großen Eingangstür aus Holz standen. Ganz unsicher drückte Frido die Klingel und es ertönte ein lautes Ding Dong. Ein älterer Herr öffnete die Tür und wirkte völlig überrascht. „Wer seid ihr denn?“, fragte er mit unsicherer Stimme. „Wir sind die Flamingo-Storch-Familie“, entgegnete Frido. „Und wir haben keine Ahnung, wo wir gerade sind“, plapperte Storchi dazwischen. „Ich bin zwar in dieser Gegend aufgewachsen, aber im Dunkeln verliere ich immer die Orientierung.“ „Na, dann kommt erstmal rein“, sagte der Mann. Frido, Storchi und die Kinder folgten ihm in den großen Wohnbereich. Dort stand eine Frau am Herd, die vor Schreck den Kochlöffel fallen lies. Aber der Schreck war schnell vorüber, als ihr Mann ihr die Flamingo-Storch-Familie vorstellte.
Gemeinsam verbrachten sie einen wundervollen Abend. Storchi kochte mit der Frau ein Gericht, welches sie an ihre Kindheit erinnerte – Pirogges, das sind gefüllte Teigtaschen. Währenddessen erzählte Frido dem älteren Herrn bei einem kühlen Getränk seine Geschichte. Auch die Kinder hatten eine Menge Spaß mit den Holzklötzen, welche das Ehepaar eigentlich für ihre Enkelkinder gekauft hatte. Sie spielten ihr neues Lieblingsspiel: Wer baut den höchsten Turm?
Zu später Stunde jedoch, schreckte Storchi auf: „Oh nein, wir haben die Zeit völlig aus den Augen verloren. Es fährt gar kein Zug mehr. Wie kommen wir nur in unser Hotel?“ „Macht euch darüber keine Sorgen“, entgegnete der ältere Herr, wir haben einen Schlafplatz für euch.“ „Und übrigens, die Zeit aus den Augen zu verlieren, hat auch was Gutes“, sagte die Frau. „Dann genießt man nämlich den Augenblick.”
Und das war tatsächlich so. Frido und Storchi freuten sich so sehr über die Gastfreundschaft, dass sie die ganze Aufregung um die Dunkelheit im Wald längst vergessen hatten.
„Nun gut, ihr lieben Flamingo-Störche“, sagte der Mann, „dann will ich euch mal den Schlafplatz zeigen, folgt mir einfach.“ „Aber wo will der Mann nur hin?“, fragte sich Storchi. „Warum klettert er eine Leiter hoch?“ Oben angekommen, war ihr alles klar. Der Schlafplatz war ein mit Heu bedeckter Dachboden. „Ohh, ist das toll!“, riefen die Kinder. „Das ist ja der Himmel auf Erden“, freute sich Storchi. „Hier werden wir eine tolle Nacht verbringen.“ In diesem Moment kam auch noch die Frau hochgeklettert und hatte zwei Tassen frisch aufgebrühten Fencheltee dabei. Frido und Storchi konnten so den aufregenden Tag gemütlich ausklingen lassen, während die Kinder so lange tobten, bis sie nicht mehr konnten.
Am nächsten Morgen gab es ein gemeinsames Frühstück. Bevor sich die Flamingo-Störche verabschiedeten, hatte der Mann noch eine Überraschung parat. Schmunzelnd überreichte er Storchi eine Taschenlampe mit den Worten: „Damit ihr nicht mehr die Orientierung verliert!“
Die Flamingo-Storch-Familie wollte gerade vom Hof gehen, da stand plötzlich Kater Karl vor ihnen und miaute ihnen zu: „Hey Storch, du bist doch viel im Himmel unterwegs! Stimmt es, dass man sich dort wieder verträgt?“ „Oh ja, das stimmt“, sagte Storchi, „dort schließt man Frieden.“
Dann machten sie sich auf den Weg, bis sie an einer großen Weide vorbeikamen. Am Zaun stand ein Schaf und blökte: „Hey Storch, du bist doch viel im Himmel unterwegs! Stimmt es, dass man sich dort keine Sorgen mehr machen muss?“ „Oh ja, das stimmt“, sagte Storchi, „sich zu sorgen ist dort nicht notwendig.“
Sie verabschiedeten sich und wanderten weiter, bis sie plötzlich einem Fuchs begegneten. Dieser rief: „Hey Storch, du bist doch viel im Himmel unterwegs? Stimmt es, dass man dort keine Angst mehr haben muss?“ „Oh ja, das stimmt!“, rief Storchi zurück. „Die Angst verwandelt sich dort in Liebe.“
Sie verabschiedeten sich und zogen weiter, bis sie plötzlich an einer Pferdekoppel vorbeikamen. Ein Pferd stand am Zaun und wieherte: „Hey Storch, du bist doch viel im Himmel unterwegs! Stimmt es, dass dort alle vor Freude hüpfen? „Oh ja, das stimmt“, sagte Storchi. „Hüpfen ist dort eines der Lieblingsbeschäftigungen.“
Sie verabschiedeten sich und zogen weiter, bis sie plötzlich einem Wolf begegneten. Dieser heulte: „Hey Storch, du bist doch viel im Himmel unterwegs! Stimmt es, dass man dort nicht mehr alleine ist? „Oh ja, das stimmt“, sagte Storchi, „das Alleinsein ist dort ein Fremdwort.“
Und schon wieder war es dunkel, genau wie am Tag zuvor. Doch diesmal war es anders. Dank des freundlichen Mannes hatte Storchi eine Taschenlampe dabei und konnte sich orientieren. Sie führte ihre Familie zu einem ganz besonderen Platz aus ihrer Kindheit – eine Höhle. Gemeinsam sammelten sie Holz und machten ein Lagerfeuer. Währenddessen erzählte Frido den Kindern gruselige Geschichten, so lange, bis sie sich aneinander kuschelten und tief und fest einschliefen.
Am nächsten Morgen war es wieder hell und sie zogen entspannt weiter. Es dauerte nicht lange, da kamen sie an einem See vorbei. Es war der See, an dem Storchi in ihrer Jugend viel Zeit verbracht hatte. Am Ufer entdeckten sie ein herrenloses Schlauchboot. Die Flamingo-Storch-Familie dachte sich: „Damit machen wir eine Paddeltour. Das wird ein Abenteuer!“
Also paddelten sie los, bis sie plötzlich einem Frosch begegneten. Der Frosch quakte: „Hey Storch, du bist doch viel im Himmel unterwegs! Stimmt es, dass man sich dort lieb hat?“ „Oh ja, das stimmt“, sagte Storchi, „Liebe, alles voller Liebe dort.“ „Kannst du mich dann bitte aufessen?“, entgegnete der Frosch. „Dann bin ich tot und komme in den Himmel.“ „Aber bist du dir wirklich sicher, dass du das willst?“, fragte Storchi. „Ja, als mein Opa gestorben ist, sagte meine Oma auch, dass er jetzt im Himmel sei.“ „Aber eines hat deine Oma vergessen, dir zu sagen“, entgegnete Storchi ganz traurig. „Und was soll das sein?“, fragte der Frosch ungläubig. „Dass die Erde einer der schönsten Orte im Himmel ist. Und um all die Wunder auf der Erde erfahren zu können, brauchst du deinen Froschkörper.“ Der Frosch wirkte sprachlos, dann sagte er: „Hätte ich das mal früher gewusst, aber was soll´s, es ist nie zu spät für einen Neuanfang“. Dann quakte er voller Freude: „Danke für die Info!“ und hüpfte davon.
Die Flamingo-Störche paddelten weiter, ohne auch nur ein Wort miteinander zu reden. Nach einer Weile stupste Storchi Frido an und schmunzelte: „Wenn der wüsste, dass ich gar keine Frösche mag. Wäre er aus Schokolade gewesen, hätte ich ihn sofort gegessen.“ „Haha“, schmunzelte Frido zurück, „dann hätten wir ihn uns geteilt.“
21. Jakie jest niebo?
W przeciągu paru minut zrobiło się całkowicie ciemno. Bocianio – flamingowa rodzina poruszała się powolutku przez las, zupełnie nie wiedząc, gdzie się znajduje. Nagle Fanni złapała swojego tatę za skrzydło i zaszeptała przestraszona:
– Co to za odgłosy?
Frido nie odpowiedział, posadził ją tylko na skrzydle i przytulił mocno do siebie. Fanni poczuła się od razu lepiej i pewniej. W ciemności las przeobraził się w niesamowite miejsce. Wszelkie najmniejsze odgłosy były wyraźnie słyszalne. I nawet zwykły szmer liści sprawiał, że bociano – flamingi zaczynały drżeć ze strachu. Jednak to, co docierało do ich uszu, to nie mogły być tylko liście.
– Co to za świecące punkty?! – zawołał przerażony Filo. – Są straszne!
Każdy z nich widział owe błyszczące iskierki, które zbliżały się nieubłaganie.
– Nie bójcie się! – usłyszeli cichy, przyjemny głos. – Jestem Kocurek Karl i wędruję z wami już od pewnego czasu. Jeśli pójdziecie za mną, a dokładnie za moimi oczami, wyprowadzę was z lasu.
Orientowanie się w ciemnościach dla Karla nie było żadnym problemem. Już po chwili wyprowadził całą rodzinkę z lasu na wielką polanę.
– Stąd musicie już sobie sami poradzić – zamiauczał Karl. – Ja mam jeszcze coś do załatwienia.
Ruszył z powrotem w kierunku lasu. I tyle go widzieli.
- Der schönste Ort im Himmel - Calle Swoboda 00:00
W oddali zauważyli chałupę, w której świeciło się jeszcze światło. Powoli podeszli pod dom, pod wielkie, drewniane drzwi. Frido zadzwonił niepewnie, rozległo sę głośne ding-dong. Drzwi otworzył starszy pan i popatrzył zaskoczony.
– Kim jesteście? – zapytał niepewnie.
– Jesteśmy bocianio – flamingową rodziną – odpowiedział Frido.
– Niestety, nie mamy pojęcia, gdzie się znajdujemy – wtrąciła się Klekotka. – Co prawda wychowałam się tutaj w okolicy, ale w ciemności tracę zupełnie orientację.
– Proszę najpierw wejść do środka, potem porozmawiamy – powiedział mężczyzna.
Frido, Klekotka i dzieci weszli do domu. Przy piecu stała kobieta, na widok obcych z wrażenia wypadła jej z ręki łyżka, ale uspokoiła się, jak tylko jej mąż przedstawił jej bocianio – flamingową rodzinę.
Wspólnie spędzili wspaniały wieczór. Klekotka przygotowywała z panią domu potrawę, którą znała z dzieciństwa – pierogi. W tym samym czasie Frido popijał zimnego drinka i gawędził z panem domu. Dzieci także znalazły sobie świetną zabawę, budowały wieże z drewnianych klocków. Klocki były właściwie przeznaczone dla wnuków gospodarzy, ale tego wieczoru nadawały się doskonale do konkursu na najwyższą budowlę.
Tymczasem godziny upływały i nagle Klekotka z przerażeniem stwierdziła:
– O nie! Zupełnie straciłam poczucie czasu! O tej porze nie jedzie już żaden pociąg! Jak dostaniemy się do hotelu?
– Niech się państwo nie martwią – wtrącił starszy pan. – Znajdzie się dla was świetne miejsce do spania.
– Czasami warto się zapomnieć – dodała starsza pani. – Wówcza przeżywamy o wiele intensywniej każdą chwilę.
Rzeczywiśćie Frido i Klekotka tak dobrze się czuli jako goście starszego państwa, że dawno zapomnieli o nieprzyjemnej sytuacji w ciemnym lesie.
– Kochane bociano – flamingi – powiedział gospodarz. – Pokażę wam wasz nocleg, po prostu chodźcie za mną.
Klekotka cały czas się zastanawiała:
– Dokąd idziemy? Po drabinie, do góry?
Na strychu stało się wszystko jasne. Cała góra wyłożona była świeżym sianem.
– Och, to wspaniałe! – krzyczały z zachwytem dzieci.
– Niebo na ziemi – stwierdziła Klekotka. – Tutaj spędzimy cudowną noc.
Po chwili na strychu pojawiła się również gospodyni ze świeżą herbatką z kopru włoskiego. Frido i Klekotka mogli sokojnie zakończyć ten niezwykły dzień. Dzieciaki długo jeszcze szalały w pachnącym sianie, aż dosłownie padły ze zmęczenia.
Rano wszyscy zasiedli do śniadania. Zanim bocianio – flamingowa rodzina się pożegnała, dostała od starszego pana prezent – niespodziankę. Uśmiechając się wręczył Klekotce latarkę ze słowami:
– Żebyście się już więcej nie zgubili!
Bociano – flamingi nie zdążyły jeszcze opuścić podwórka, gdy pojawił się Kocurek Karl, który zamiauczał:
– Hej, bocianie! Ty szybujesz wysoko i jesteś blisko nieba, czy to prawda, że tam można się pogodzić z innymi?
– Tak, to prawda – odpowiedziała Klekotka. – Tam wysoko zawiera się pokój.
Cała rodzina ruszyła w powrotną drogę, aż doszła do dużej polany. Tam pasła sie owca, która zabeczała:
– Hej, bocianie! Ty szybujesz wysoko i jesteś blisko nieba, czy to prawda, że tam nie trzeba się o nic martwić?
– Tak, to prawda – odpowiedziała Klekotka. – Tam wysoko nie ma zmartwień.
Pożegnali się z owcą i wędrowali dalej, aż nagle napotkali lisa. Ten zawołał:
– Hej, bocianie! Ty szybujesz wysoko i jesteś blisko nieba, czy to prawda, że tam nie trzeba się niczego bać?
– Tak, to prawda – odpowiedziała Klekotka. – Tam wysoko strach zamienia się w miłość.
Pożegnali się z lisem i poszli dalej, aż doszli do pastwiska. Przy ogrodzeniu stał koń, który zarżał:
– Hej, bocianie! Ty szybujesz wysoko i jesteś blisko nieba, czy to prawda, że tam wszyscy z radości podskakują?
– Tak, to prawda – odpowiedziała Klekotka. – Tam wysoko podskoki to ulubione zajęcie.
Pożegnali się z koniem i poszli dalej, aż nagle spotkali wilka. Ten zawył:
– Hej, bocianie! Ty szybujesz wysoko i jesteś blisko nieba, czy to prawda, że tam nie jest się samym?
– Tak, to prawda – odpowiedziała Klekotka. – Tam wysoko słowo samotność nie istnieje.
W międzyczasie znów zapadł zmrok. Ale tym razem nie było tak źle. Dzięki miłemu, starszemu panu Klekotka miała ze sobą latarkę, która pomogła orientować się jej w terenie. Prowadziła więc bez wahania całą rodzinę do wyjątkowego miejsca swojego dzieciństwa – do jaskini. Wspólnie nazbierali drzewa i zrobili sobie ognisko. Frido opowiadał dzieciom historie z dreszczykiem, aż te zasnęły wtulone jedno w drugie.
Następnego ranka, kiedy zrobiło się jasno, ruszyli wszyscy w dalszą drogę. Daleko nie zaszli, trafili bowiem na jezioro. W swojej młodości Klekotka spędzała nad nim mnóstwo czasu. Na brzegu leżała bezpańska łódka. Bocianio – flamingowa rodzina pomyślała sobie:
– Taka łódka, to fantastyczna okazja na wycieczkę. To dopiero będzie przygoda!
Powiosłowali ku środkowi jeziora, aż nagle zauważyli żabę. Żaba zarechotała:
– Hej, bocianie! Ty szybujesz wysoko i jesteś blisko nieba, czy to prawda, że tam wszyscy się wzajemnie kochają?
– Tak, to prawda – odpowiedziała Klekotka. – Tam wysoko panuje miłość, wszystko jest pełne miłości.
– Czy mógłbyś mnie w takim razie połknąć ? – zapytała kumka. – Jeśli będę martwa, pójdę prosto do nieba.
– Jesteś tego pewna, że właśnie tego chcesz? – zapytała Klekotka.
– Kiedy mój dziadek umarł, to babcia mi powiedziała, że on teraz też jest w niebie – wtrąciła żaba.
– Babcia zapomniała ci powiedzieć najważniejszej rzeczy – dodała smutno Klekotka.
– Co masz na myśli? – zapytała z zaciekawieniem kumka.
– Ziemia jest najpiękniejszym miejscem pod niebem! Żeby docenić cud życia tutaj na ziemi, nie możesz być martwa, do życia potrzebujesz swojego żabiego ciałka!
Żaba zaniemówiła, kiedy odzyskała głos, stwierdziła:
– Szkoda, że tego wcześniej nie wiedziałam! Ale wszystko jedno, nigdy nie jest za późno, żeby zacząć od nowa!
Wskakując do wody, radośnie zarechotała:
– Dziękuję ci za tą mądrość!
Bocianio – flamingowa rodzina powiosłowała w milczeniu dalej. Po jakimś czasie Klekotka szturchnęła Frido i uśmiechnęła się szelmowsko:
– Gdyby ta żaba wiedziała, że tak naprawdę wcale nie lubię żab. No chyba, że byłyby z czekolady, wtedy od razu bym je połknęła.
– Cha, cha, cha,… – zaśmiał się Frido. – Ale wtedy podzieliłabyś się oczywiście ze mną.
