19. Die Reise nach Polen

19. Oktober 2020

Deutsch
Polnisch

19. Die Reise nach Polen

19. Oktober 2020

Am nächsten Morgen wurde Storchi von einem Klappergeräusch wach. Als sie ihren Körper im Zelt aufrichtete, sah sie, woher es kam. Frido war noch im Halbschlaf und klapperte dabei unaufhörlich mit seinem Schnabel. Sofort rüttelte sie an Fridos Körper und rief: „Frido, wach auf! Hast du einen schlimmen Traum? Während Storchi sprach, begann Fridos Körper noch mehr zu zittern, dabei stotterte er: „Ich habe solche Angst, ich habe solche Angst!“ Storchi umarmte Frido so lange, bis er langsam wach wurde. „Was ist denn mit dir los?“, fragte sie ganz besorgt. „Ich weiß es auch nicht“, sagte Frido, „aber ich habe Angst vor dem Flug nach Polen. Was ist, wenn ich wieder die Kraft verliere und diesmal keine Insel in Aussicht ist?“ Storchi spürte die große Angst: „Ich bin stolz auf dich, dass du so mutig warst, nach Afrika zu fliegen. Auf einer langen Reise mal die Kraft zu verlieren, ist doch das Normalste von der Welt. Weißt du was? Wir gehen es langsam an und fliegen mit dem Flugzeug nach Polen.“ Storchi hatte das Wort Flugzeug nicht mal ganz ausgesprochen, da spürte sie schon, wie Fridos Körper sich entspannte. Sie vernahm ein leises „Danke!“

Am Flughafen angekommen, kam Frido aus dem Staunen nicht mehr heraus. Immer wieder ist es für ihn faszinierend, diese großen Maschinen auf der Start- und Landebahn zu sehen.

Als die Flamingo-Storch-Familie im Flugzeug auf ihren Plätzen saß, sagte Frido: „Kinder, schnallt euch gut an. Gleich werdet ihr euren ersten Flug in einem echten Flugzeug erleben. Ihr werdet sehen, das fühlt sich anders an, als ein Flug auf meinem Rücken. In diesem Moment startete der Motor „Brumm, brumm“. Die Maschine begann zu rollen und wurde immer schneller, so schnell, dass die Räder nicht mehr den Boden berührten. Das war der Augenblick, in dem die Kinder ganz laut „Aaahhhh“ riefen. „Was ist das für ein Kribbeln im Bauch?“

Erst hoch über den Wolken hatten sich die Kinder wieder beruhigt und Frido begann zu sprechen: „Kinder, ich will euch erklären, was es mit dem Kribbeln auf sich hatte. Es war die Antwort eures Körpers auf ein Gefühl.“ „Das verstehe ich nicht“, sagte Fanni. „Was ist ein Gefühl?“ Frido stupste Storchi an: „Magst du es ihnen erklären?“ „Also Kinder“, sagte Storchi, „es gibt verschiedene Gefühle, wie zum Beispiel Angst, Freude, Wut, Liebe und Trauer. Auf jedes dieser Gefühle reagiert euer Körper anders.“ „Und was für ein Gefühl war dann das Kribbeln?“, fragte Flori. „Ich denke, es war die Angst“, sagte Storchi. „Ihr habt zum ersten Mal einen Flugzeugstart erlebt, da kann man schon mal Angst bekommen.“ „Und wie fühlt sich dann die Liebe an?“, plapperte Filo dazwischen. Storchi wurde nachdenklich: „Die Liebe fühlt sich ähnlich an, das ist auch ein Kribbeln.“ „Aber das ist doch doof“, sagte Fanni. „Woher sollen wir dann wissen, ob es die Liebe oder die Angst ist?“ „Darum müsst ihr euch keine Sorgen machen, Kinder“, entgegnete Storchi. „Jeder von euch hat eine Stimme in sich. Diese wird es euch verraten.“ „Oh, dann bin ich ja beruhigt“, sagte Flori.

Nach 9 Stunden landeten sie sicher auf polnischem Boden. Als die Flamingo Storch Familie die Flugzeugtreppe hinabstieg, fragte Filo: „Mama, gibt es in Polen auch so tolle Tiere wie in Afrika?“ „Oh ja“, sagte Storchi, „Polen hat wunderschöne Landschaften und bestimmt werden wir auch hier einigen Tieren begegnen.“ „Aber nicht mehr heute!“, plapperte Frido dazwischen. „Das Einzige, was wir heute noch brauchen, ist ein Hotel. Seht ihr das Taxi da vorne. Das nehmen wir.“

Der Taxifahrer war ein sehr freundlicher Mann. Zum Glück konnte er auch ein wenig deutsch sprechen. Storchi ist zwar in Polen geboren, die polnische Sprache hat sie jedoch mittlerweile verlernt. Wie gut, das die Taxifahrt zu einem kleinen Sprachkurs wurde. Der Taxifahrer brachte ihnen die wichtigsten Wörter und Sätze bei. So waren alle gut auf den Aufenthalt in Polen vorbereitet.

Danke = Dziękuję
Guten Tag = Dzień dobry
Gute Nacht = Dobranoc
Auf Wiedersehen = Do widzenia
Wie geht es dir? = Jak się masz?
Wie war dein Tag? = Jaki był Twój dzień?
Das Essen war lecker = Jedzenie było pyszne
Wo ist die Innentadt? = Gdzie jest starówka
Wie spät ist es? = Która godzina?
Wann kommt der Zug? = Kiedy przyjeżdża pociąg?
Ich hab dich lieb = Kocham Cię
Du bist wundervoll = Jesteś wspaniały
Das Leben ist ein Wunder =Źycie jest cudem

Als der Taxifahrer vor dem Hotel Halt machte, sagte er: „Liebe Flamingo-Storch-Familie, es war mir ein Vergnügen, Sie zu fahren. Ich wünsche Ihnen ganz viel Freude und einen abenteuerlichen Aufenthalt in unserem Land. Für die Fahrt bekomme ich 40 Złoty“ „Vierzig was bekommen Sie?“, fragte Frido. „In diesem Moment stupste Storchi ihn an und flüsterte: „Złoty ist die polnische Währung!“ „Aber, aber…“, stotterte Frido, „was machen wir jetzt? Wir haben doch nur Euro dabei.“ Der Taxifahrer bekam das Gespräch zwischen Frido und Storchi mit: „Sie können bei mir auch mit Euro bezahlen!“ sagte er. „Das wären dann 10 Euro.“ „Puh!“, schnaufte Frido. „Das ist sehr nett von Ihnen. Danke!“ Erleichtert holte Frido das Geld aus seinem Flügel und gab es dem Taxifahrer.

An der Hotelrezeption trafen sie auf eine sehr nette Dame. Zum Glück konnte auch sie ein wenig deutsch sprechen.

Während Storchi alle Formalitäten regelte, konnte es Frido kaum abwarten, der netten Dame die allerwichtigste Frage zu stellen: „Haben Sie in ihrem Hotel auch einen Wellnessbereich?“ „Aber Pan* Flamingo, was denken Sie denn?“, entgegnete die Hoteldame. „Wir sind doch das Grand Hotel Bellvinski. Natürlich haben wir einen Wellnessbereich, mit allem was das Herz begehrt.” Fridos Herz hüpfte vor Freude, denn er liebt es, Wellness zu machen.

Und die nette Dame hatte tatsächlich nicht zu viel versprochen. Es war wirklich ein Wellnessbereich mit allem drum und dran. Frido spielte mit den Kindern im Pool Wasserball. Währenddessen erholte sich Storchi von der langen Reise und las ihr neues Buch.

Als es für die Kinder Zeit war, ins Bett zu gehen, brachten Frido und Storchi sie auf´s Hotelzimmer. Gemeinsam stellten sie sich vor das große Fenster und bewunderten den Sternenhimmel. Dabei machten sie das, was sie jeden Abend vor dem Schlafengehen machten: Sie nannten es „Die Fünf“. Jeder suchte sich fünf Dinge aus, für die er Danke sagen möchte. Entweder sagten sie es in Gedanken, oder wenn es die anderen wissen sollten, sprachen sie es laut aus.

Flori sagte: „DANKE für den ersten Flug mit dem Flugzeug, auch wenn es ganz schön gekribbelt hat.“

Fanni sagte: „DANKE, dass ich heute ein paar polnische Wörter und Sätze gelernt habe.“

Filo sagte: „DANKE für den tollen Swimmingpool im Hotel.“

Frido sagte: „DANKE, dass wir beim Taxifahrer auch mit Euro bezahlen konnten.“

Storchi sagte: „DANKE für mein neues Buch“

Dann erzählte Frido den Kindern noch eine Geschichte, aber es dauerte gar nicht lange, da schliefen alle drei tief und fest.

Frido und Storchi gingen noch nicht ins Bett. Sie schnappten sich ein großes Handtuch und schlenderten in die Hotelsauna. Während sie auf dem heißen Holz saßen und zu schwitzen begannen, sagte Frido: „Du Storchi, wir wollen doch morgen den Kindern dein Geburtsdach zeigen. Kennst du denn von hier den Weg dort hin?“ „Naja, von meinem Geburtsdach sind wir ganz schön weit entfernt“, antwortete Storchi. „Ich denke, wir werden bestimmt drei Stunden mit dem Zug fahren müssen.“ „Ohhh, eine Zugfahrt durch Polen“, freute sich Frido, „das wird ein Abenteuer!“

Übersetzt von Irene Dworas

19. Podróż do Polski

19. Oktober 2020

Wczesnym rankiem Klekotka obudziła się, ponieważ dobiegły ją jakieś głośne dźwięki. Kiedy się tylko wyprostowała w namiocie, zauważyła, skąd się one biorą. To Frido, będąc jeszcze w półśnie, kłapał nieustannie swoim dziobem. Niezwłocznie zaczęła go poszturchiwać i wołać:
– Frido, obudź się! Śniło ci się coś strasznego?
Tymczasem Frido drżał coraz bardziej i jęczał:
– Ja się tak strasznie boję, ja się tak strasznie boję!
Klekotka wzięła go w ramiona i zaczekała, aż się obudzi.
– Co się z tobą dzieje? – zapytała stroskana.
– Nie wiem dokładnie – odpowiedział Frido. – Ale boję się lotu do Polski. Co się stanie, jeśli opuszczą mnie siły i tym razem nie będzie żadnej wyspy w pobliżu?
Klekotka wyczuwała duży strach, powiedziała więc do Frida dodając mu otuchy:
– Wiesz, byłam z ciebie bardzo dumna, kiedy leciałeś do Afryki, to było takie odważne. Wiem, że w czasie takiej długiej podróży można utracić siły, to najnormalniejsze na świecie. Wiesz co? Nie martw się, do Polski polecimy samolotem!
Klekotka nie zdążyła jeszcze zakończyć zdania, a już wyczuła, jak się Frido odpręża i usłyszała jego cichutkie:
– Dziękuję!

Kiedy już byli na lotnisku, Frido nie mógł się nadziwić. Był zafascynowany widokiem olbrzymich maszyn na płycie startowej.

Kiedy bocianio-flamingowa rodzina zajęła miejsca w samolocie, Frido powiedział:
– Dzieciaki, zapnijcie porządnie pasy. Wkrótce przeżyjecie waszą pierwszą podróż prawdziwym samolotem. Zobaczycie, to zupełnie inne uczucie, niż lot na moich plecach.
W tym momencie zawarczał silnik: „Brrum, brrum”. Samolot ruszył i zaczął nabierać szybkości, w końcu koła nie dotykały już platformy lotniska.
– Aaaach! – krzyknęły dzieci. – Co to za dziwne uczucie w brzuszku?

Dopiero wysoko ponad chmurami pisklęta doszły do siebie i uspokoiły się.
Wówczas Frido zaczął mówić:
– Teraz wytłumaczę wam, co oznacza to dziwne mrowienie w brzuchu. To jest odpowiedź waszego ciałka na emocje.
– Nie rozumiem – powiedziała Fanni. – Co to są emocje?
Frido szturchnął Klekotkę:
– Mogłabyś im to wyjaśnić?
– Moje skarby, – zaczęła Klekotka – istnieją przeróżne emocje na przykład strach, radość, złość, miłość czy smutek. Na każde z tych uczuć wasz organizm reaguje inaczej.
– A jakim uczuciem było to mrowienie? – zapytał Flori.
– Myślę, że to był strach – odpowiedziała Klekotka.
– Po raz pierwszy w życiu przeżyliście start samolotu, z tego powodu można się troszkę bać.
– A jak odczuwa się miłość? – wtrąciła się Filo.
Klekotka zamyśliła się:
– Miłość objawia się podobnie, też mrowieniem w brzuchu.
– Ale głupio – stwierdziła Fanni. – Skąd mamy w takim razie wiedzieć, kiedy chodzi o miłość, a kiedy o strach?
– O to nie musicie się martwić, dzieci – odpowiedziała Klekotka. – Każdy z nas ma w sobie taki głos, który nam podpowiada.
– Och, to dobrze – oświadczył Flori.

Po dziewięciu godzinach wszyscy wylądowali szczęśliwie na polskiej ziemi. Kiedy bocianio – flamingowa rodzina schodziła po schodach samolotu, Filo zapytał:
– Mamo, czy w Polsce są też takie wspaniałe zwierzęta jak w Afryce?
– Och, tak – rzekła Klekotka. – Polska ma cudowne okolice, z pewnością napotkamy tam sporo zwierząt.
– Ale pewnie już nie dzisiaj! – wtrącił Frido – Wszystko, czego dzisiaj potrzebujemy, to hotel. Spójrzcie, tam stoi taksówka. Wsiadamy!

Taksówkarz okazał się bardzo miłym człowiekiem. Na szczęście mówił też troszkę po niemiecku. Klekotka urodziła się co prawda w Polsce, ale z biegiem lat zapomniała języka ojczystego. W czasie jazdy odbyli przyśpieszony kurs językowy. Taksówkarz uczył ich najważniejszych polskich słów i zdań. Zostali doskonale przygotowani na pobyt w Polsce.

Danke = Dziękuję
Guten Tag = Dzień dobry
Gute Nacht = Dobranoc
Auf Wiedersehen = Do widzenia
Wie geht es dir? = Jak się masz?
Wie war dein Tag? = Jaki był Twój dzień?
Das Essen war lecker = Jedzenie było pyszne
Wo ist die Innentadt? = Gdzie jest centrum?
Wie spät ist es? = Która godzina?
Wann kommt der Zug? = Kiedy przyjeżdża pociąg?
Ich hab dich lieb = Kocham Cię
Du bist wundervoll = Jesteś wspaniały
Das Leben ist ein Wunder =Źycie jest cudem

Kiedy taksówka zatrzymała się przed hotelem, kierowca zwrócił się do bocianio-flamingowej rodziny:
– Bardzo mi było miło Państwa poznać, życzę przyjemnego pobytu, wiele radości i niezwykłych przeżyć w naszym kraju. 40 złotych poproszę.
– Czterdzieści czego? – zapytał Frido.
W tym momencie po cichutku przypomniała mu Klekotka:
– Złoty jest polską walutą!
– Ale, ale,… – zająkał się Frido. – Co zrobimy? My mamy tylko euro.
Taksówkarz zrozumiał rozmowę pomiędzy Klekotką i Frido.
– Możecie Państwo również zapłacić w euro – wtrącił się. – To wyniosłoby 10 euro.
– Uff! – odetchnął Frido. – To bardzo miło z Pana strony. Dziękuję!
Z ulgą wyciągnął pieniądze spod skrzydła i podał kierowcy.

W recepcji hotelowej napotkali z kolei bardzo miłą panią. Na szczęście i ona mówiła troszkę po niemiecku. Podczas gdy Klekotka załatwiała wszelkie formalności, Frido niecierpliwił się, bo chciał się jak najszybciej zapytać:
– Czy znajduje się w hotelu strefa wellness?
– Ależ Panie Flamingo, cóż to za pytanie!? – odpowiedziała pracownica hotelu. – Przecież to Grand Hotel Belwiński. Oczywiście, że mamy strefę wellness, ze wszystkim, czego tylko dusza zapragnie. Również Polska idzie z duchem czasu i dopasowuje się do potrzeb gości.
Frido niezwykle się ucieszył, ponieważ uwielbiał wellness.

I rzeczywiście, miła pani z recepcji nie przesadziła z obietnicami. To była strefa wellness z prawdziwego zdarzenia. Frido bawił się z maluchami piłką w basenie, a Klekotka wypoczywała po długiej podróż czytając swoją nową książkę.

Kiedy nadszedł dla dzieci czas do spania, wszyscy udali się do pokoju hotelowego. Razem stanęli przed dużym oknem i podziwiali niebo pełne gwiazd. Potem zrobili to, co zwykle robili wieczorem przed pójściem do łóżka, mianowicie „ Piąteczkę”. Każdy wymyślał pięć rzeczy, za które chciałby podziękować. Można było je wypowiedzieć w myślach lub jeśli inni mieli je usłyszeć, na głos.
Flori powiedział:
– DZIĘKUJĘ za mój pierwszy lot samolotem, pomimo dziwnego uczucia w brzuszku.
Fanni powiedziała:
– DZIĘKUJĘ, że nauczyłam się dzisiaj parę słów i zdań po polsku.
Filo powiedziała:
– DZIĘKUJĘ za ten wspaniały basen w hotelu.
Frido powiedział:
– DZIĘKUJĘ, że mogliśmy za taksówkę zapłacić w euro.
Klekotka powiedziała:
– DZIĘKUJĘ za moją nową książkę.
Następnie Frido zaczął opowiadać dzieciom historię na dobranoc, co długo nie potrwało, ponieważ wkrótce już cała trójka spała mocnym i głębokim snem.

Frido i Klekotka nie poszli jeszcze spać. Wzięli duży ręcznik i ruszyli w kierunku sauny. Kiedy tak siedzieli na gorących deskach i zaczynali się pocić, Frido powiedział:
– Klekotko, jutro chciałbym, abyśmy pokazali dzieciom dach, na którym przyszłaś na świat. Znasz jeszcze drogę do tego miejsca?
– No cóż, od mojego rodzinnego dachu dzieli nas spora odległość – odrzekła Klekotka. Myślę, że powinniśmy pojechć tam pociągiem, to potrwa około trzech godzin.
– Och, pociągiem przez Polskę – ucieszył się Frido. – To dopiero będzie przygoda!

InhaltsverzeichnisLOS